Η τεχνική της αυτόματης γραφής είναι ίσως ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να βελτιώσει κανείς τον γραπτό του λόγο, εκτελώντας συχνά τέτοιου είδους ασκήσεις.
Σήμερα, για δέκα ολόκληρα λεπτά, γράψαμε χωρίς να σταματάμε και με γρήγορο ρυθμό, χωρίς σκέψη, χωρίς ορθογραφία, χωρίς κανόνες.
Ο μόνος κανόνας που είχαμε ήταν: Δε σταματώ να γράφω!
Εδώ βλέπετε ένα δείγμα αυτόματης γραφής από μαθήτρια του ομίλου:
Στη συνέχεια είδαμε την παρακάτω φωτογραφία και αφού την μελετήσαμε (μπορούσαμε να γράψουμε και λέξεις ή φράσεις που μας έρχονταν στο νου), πλάσαμε από μία ιστορία ο καθένας.
Μας βοήθησε μια σειρά ερωτήσεων-μοτίβων τις οποίες μπορούμε να χρησιμοποιούμε κάθε φορά που στεκόμαστε μπροστά σε μια εικόνα.
Τι θα μπορούσαμε να πούμε γι' αυτήν την εικόνα λοιπόν;
Υπάρχει μία ιστορία που λέει ότι το 1914 στην Αμερική, ένα αγόρι ακούμπησε το ποδήλατό του στον κορμό ενός μικρού δέντρου, στη Νήσο Βασόν, στην Πολιτεία της Ουάσιγκτον, και πήγε στον πόλεμο, απ’ όπου δεν γύρισε ποτέ. Το δέντρο έκανε αυτό που κάνουν όλα τα δέντρα. Μεγάλωσε. Και μεγαλώνοντας, αγκάλιασε το ποδήλατο του αγοριού. Από τότε, ποδήλατο και δέντρο είναι αγκαλιασμένα για 98 ολόκληρα χρόνια. Κι αυτή η αγκαλιά διαρκεί σχεδόν έναν αιώνα…
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει, όμως, και μια άλλη ιστορία. Που παραπέμπει σε άλλη χρονολογία, το 1950, και σε άλλο αγόρι, που αυτό έχει όνομα, και είναι ο Ντόν Πουζ. Η ιστορία λέει ότι το σπίτι όπου έμενε το αγόρι κάηκε, και έλαβε ως φιλανθρωπική δωρεά αυτό το ποδήλατο. Που, όμως, δεν του άρεσε. Ηταν πολύ μικρό γι’ αυτόν, και τα χερούλια του έμοιαζαν, λέει, περισσότερο με χερούλια ποδήλατου τρίτροχου. Η μητέρα του δήλωσε στην εφημερίδα «Vashon-Maury Island Beachcomber» ότι μια μέρα ο Νταν πηγε με φίλους του στο δάσος για να παίξουν, και όταν τέλειωσε το παιχνίδι τους αυτός απλώς άφησε το ποδήλατό του εκεί, ακουμπισμένο επάνω στο δέντρο, και γύρισε σπίτι.
Το ποδήλατο, λέει, αρχικά ήταν κόκκινο. Και εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί, αγκαλιά με το δέντρο, μερικές εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι όπου ζούσε η μητέρα του αγοριού, η Χέλεν Πουζ, μέχρι πριν λίγο καιρό όταν και πέθανε στα 99 της χρόνια. Οσο ζούσε, όμως, ο προηγούμενος μύθος είχε κάνει διάσημο το … άσημο, πρώην κόκκινο ποδήλατο του γιού της, και πλήθος κόσμου συνέρρεε στο διπλανό δάσος για να το δει αγκαλιασμένο τρυφερά με το δέντρο. Ο Ντον, όταν το αντίκρυσε, είπε αδιάφορα: «Να, το ποδήλατό μου». Η μητέρα του ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους εάν την εκπλήττει η κατάληξη του ποδηλάτου του γιου της, και απάντησε ψυχρά: «Στην ηλικία μου, τίποτα δεν με εκπλήσσει πια!»
πηγή: http://filoftero.blogspot.gr/2012/12/blog-post_5478.html